Dertien jaar geleden kreeg Henri van Geffen (63) kanker in zijn rug waardoor hij zelf niet meer kon hardlopen. En wat ook niet meer ging, was buddy-loper zijn voor zijn toenmalige vrouw die een visuele beperking heeft. Ze lieten het er niet bij zitten. Toen Henri hoorde over het bestaan van Running Blind in Rotterdam, besloten ze daar heen te gaan. Zijn vrouw ging er hardlopen en Henri werd er kantinebeheerder.
Maar na een jaar heen en weer gereisd te hebben, werd voor Henri duidelijk: dit ga ik niet lang volhouden. Weer liet hij het er niet bij zitten. Hij zei tegen zijn vrouw: “Joh, wat ze in Rotterdam kunnen, kunnen we in Den Haag ook.” Via Omroep West deed hij een oproep of er mensen met een visuele beperking in de regio Haaglanden zouden willen gaan hardlopen en hardlopers die willen buddy-en. Er meldden zich twee slechtziende mensen en vier buddy’s: de Haagse afdeling Running Blind was geboren.
Klein beetje scepsis
Inmiddels is de groep volledig geïntegreerd binnen de reguliere atletiekvereniging Haag Atletiek. Hoe kwam dat tot stand? Henri: “We werden groter en zochten een plek met faciliteiten als kleedkamer en douche. Ik ben bij Haag Atletiek gaan vragen of we bij hen konden aansluiten. In het begin stonden ze er wel sceptisch tegenover, want ja, hoe moet dat dan met slechtziende mensen? Wij hebben geen mensen die hen kunnen begeleiden, zeiden ze. Dat hoeft ook niet, zei ik. Het enige wat we zoeken is een onderkomen met douchegelegenheid en waar we na afloop een bakje koffie kunnen drinken. De rest regelen we zelf. Zo kwamen we in 2014 onder de vleugels van Haag Atletiek. We werden uiteindelijk met open armen ontvangen. En in 2020 hebben we een samenwerkingsverband ondertekend waarmee we nu een onderdeel zijn van Haag Atletiek. Sindsdien hebben we ook geen eigen bestuur meer. Ik zit wel in de ledenraad en ze hebben me gevraagd voor een bestuursfunctie.”
Aandacht voor toegankelijkheid
Was de accommodatie van Haag Atletiek voldoende toegankelijk voor lopers met een visuele beperking? Henri: “Ja, in principe wel. Vijf jaar geleden wilde ik wel geleidelijnen krijgen. Die hebben we bij de gemeente aangevraagd. Het heeft wel anderhalf jaar geduurd, maar nu liggen ze er. Verder zijn we rolstoelvriendelijk. Er is een oprijlaan en we zijn bezig de kantine helemaal toegankelijk te maken. Bij de entree ligt nog een drempel van 2 à 3 centimeter. Volgend jaar krijgt de kantine een gehele facelift. We hebben bij de gemeente subsidie aangevraagd om dan ook de deuren rolstoelvriendelijk te maken. Er is dus goed aandacht voor.”
Hardlopen met een buddy
Wat is running blind eigenlijk precies? “Bij running blind loopt een hardloper die blind of slechtziend is samen met een ziende loper, een buddy. De lopers lopen naast elkaar en ze houden allebei een koord vast. Kan iedereen buddy worden? Henri: “Ja, iedereen kan buddy worden, maar je krijgt wel een gedegen training. Je moet goed kunnen communiceren en net iets meer uithoudingsvermogen hebben dan de loper zelf. Ik zeg altijd: lopen doet de slechtziende zelf wel, maar als buddy moet je wel op tijd aangeven wanneer er een stoeprandje komt, of dat er een tak over de weg hangt. Dat moet je wel leren.”
De goede kant op
Henri is niet alleen actief voor Running Blind, maar ook sinds kort vrijwilliger bij Voorall Den Haag. Hij weet dat er al jaren in Den Haag gekeken wordt naar de toegankelijkheid van gebouwen. Henri: “In Den Haag gaat het met de toegankelijkheid van openbare gebouwen best wel de goede kant op. Maar je ziet ook nog wel verbeterpunten. Laatst ontdekten we dat het in sommige ziekenhuizen, dokterspraktijken en tandartspraktijken nog best moeilijk is. En dat zijn toch de eerste instanties waarvan je mag verwachten dat iedereen met een beperking daar binnen kan komen! Er zitten ook wel hele oude panden tussen. En je kunt een onderneming ook weer niet vragen een investering van duizenden euro’s te doen. Aan de andere kant, het is ook goed voor je eigen onderneming als je weet dat je voor iedereen toegankelijk bent. Want dan kan je iedereen binnen halen, niemand uitsluiten.”
Dit interview is geschreven voor de Week van de Toegankelijkheid 2022 en ook gepubliceerd op de website van de Week van de Toegankelijkheid