Aline Molenaar – 5 jaar VN-verdrag Handicap

Aline Molenaar was in de tijd dat het VN-verdrag werd getekend zeer nauw betrokken bij de totstandkoming ervan. Als directeur van Per Saldo was Aline (nu 60 jaar) al jaren bezig met het VN-verdrag. Ze had veel contact met Kamerlid Otwin van Dijk. Hij vond de ambities van het kabinet te laag en werkte hard aan duidelijke en strikte regels in het Verdrag. En Aline, zelf blind, voerde eindeloze discussies met Kamerleden. Aline: ‘Ik wilde dat bij hen tussen de oren kwam dat het VN-verdrag echt meer is dan goede intenties.’

VN-verdrag Handicap gaat over het hele leven

Voor Aline was de ondertekening een ommekeer. Eindelijk zou er iets gaan gebeuren. Dat was voor haar het moment om te werken aan de volgende stap: de uitvoering. Het mocht geen plan zijn dat alleen de verantwoordelijkheid was van het ministerie van VWS. ‘Het verdrag gaat over het héle leven van iemand met een beperking, niet alleen over zorg.’ Uiteindelijk gingen andere koepelorganisaties en branches om. Het ongemak bij de VNG verdween en VNO-NCW pakte zijn rol. Zo kon het actieplan Onbeperkt Meedoen van start. Een belangrijk aandachtspunt bleef dat dit plan meer moest zijn dan ‘leuke projectjes doen’ bij gemeenten en bedrijven. Het uiteindelijke doel is dat in nieuw beleid mensen met een beperking als volwaardig worden meegenomen.

Er moet nog hard worden gewerkt

Gelukkig zijn er inmiddels flink wat VN-ambassadeurs. Mensen met een beperking die gemeenten en bedrijven vertellen waar het VN-verdrag voor staat. Maar ze zijn er ook voor andere mensen met een beperking. Om te laten zien dat ook zij mensen met rechten zijn.

Steeds meer mensen begrijpen waar toegankelijkheid over gaat. Maar het blijft vaak hangen in leuke dingen en losse oplossingen. Het is goed dat er steeds meer festivals toegankelijk zijn. En voor mijzelf is het bijvoorbeeld fijn dat audiodescriptie is opgenomen in de subsidievoorwaarden bij het filmfonds. Maar bij echte beleidsterreinen als onderwijs, werk of inkomen, daar moet nog hard worden gewerkt. Of denk aan de eigen bijdrage in de zorg. Aline: ‘Hoe kan het dat mensen met een levenslange beperking levenslang een eigen bijdrage moeten betalen?’ Op die punten zie je dat mensen met een beperking echt nog niet dezelfde kansen en rechten hebben als andere Nederlanders.

Iedereen het leven leiden dat hij wil

Over vijf jaar moet het uitgangspunt zijn dat iedereen het leven moeten kunnen leiden dat hij of zij wil. Of het nu gaat over waar je woont, met wie je woont of welke opleiding je wilt doen. En dat je daarin wordt begeleid door iemand die er voor je kan zijn is als dat nodig is.

Voor zichzelf heeft Aline dromen genoeg. Over vijf jaar is ze zeker met pensioen. ‘Schrijf maar op, want het is belangrijk dat mensen dat begrijpen: met mijn beperking kun je niet tot je 67e werken, dat redt mijn lichaam gewoon niet.’ Maar dat geeft wel de mogelijkheid om alvast te fantaseren over oma worden. ‘Hoe fijn zou het zijn om dan aangepaste spelletjes met mijn kleinkind te spelen’.

Beeld Aline Molenaar: © Jan van Beijnhem