Eva Westerhoff – 5 jaar VN-verdrag Handicap

Eva Westerhoff was in de Eerste Kamer toen daar werd besloten dat het VN-verdrag Handicap geratificeerd zou worden. Al eerder was Eva, nu 44 jaar, heel intensief betrokken bij die mooie en spannende periode. Ze ziet alle details van die dag in de Eerste Kamer nog levendig voor zich. Hoe ze vanaf heel dichtbij zag dat de tolk NGT – die bij uitzondering naast de voorzitter mocht staan – de uitslag gebaarde. En hoe daarna alle betrokken mensen – in hun rolstoelen, met stokken en assistentiehonden – samen met staatssecretaris Van Rijn op de foto gingen.

Nog steeds te vrijblijvend

Toen het Verdrag werd getekend had Eva niet eens zoveel verwachtingen. ‘Ik was nog helemaal niet bezig met wat daarna zou komen.’ Eigenlijk was ze toen niet echt tevreden. ‘Ik hoopte dat nieuwe wetgeving ervoor zou zorgen dat je gewoon kon zeggen dat je ergens recht op had. Maar wat er nu ligt is eigenlijk nog steeds te vrijblijvend. We moeten als mensen met een beperking nog altijd zelf om aanpassingen vragen. Bedrijven zijn nog niet verplicht om toegankelijkheid gewoon geregeld te hebben.’ Voor Eva zelf was het als dove en slechtziende vooral belangrijk dat informatie en communicatie toegankelijk zou worden. Met onder andere toegankelijke websites en verkiezingen. En dat de Nederlandse Gebarentaal als officiële taal erkend zou worden.

Heel veel zelf regelen

Nu, vijf jaar later, is Eva verheugd dat eindelijk ook de Wet erkenning Nederlandse Gebarentaal sinds 1 juli dit jaar in werking is getreden. Dat komt mede door het VN-verdrag. Het is mooi om te zien hoe er nu meer bewustwording is over NGT. Ook voor toegankelijke websites en verkiezingen is steeds meer aandacht.. Maar ondertussen moet je nog altijd heel veel zelf regelen om mee te kunnen doen. Er wordt vaak gezegd dat iets toegankelijk is, maar in de praktijk werkt het dan niet altijd goed: ondertiteling die slecht leesbaar is, een tolk NGT die nauwelijks te zien is. Er is nog heel veel werk te verzetten. Daarbij, zolang het facultatieve protocol niet is ondertekend, mag je wel klagen dat er iets niet toegankelijk is, maar heeft dat geen enkele consequentie.

Een gezamenlijke verantwoordelijkheid

Over vijf jaar zou toegankelijkheid een gezamenlijke verantwoordelijkheid moeten zijn van overheid en bedrijven. Zodat je niet hoeft te vragen of er iets geregeld moet worden om mee te kunnen doen, maar dat dat al is geregeld. Dat bij het organiseren van een bijeenkomst of het inrichten van de openbare ruimte mensen met een beperking zijn betrokken. Maar ook dat bedrijven zien dat mensen met een beperking waardevol zijn voor hun organisatie. Als medewerker en als klant.

Eva zelf hoopt voor zichzelf en haar vrienden dat het over vijf jaar mogelijk is spontaan een etentje te regelen. Of onverwacht naar een interessante lezing te kunnen. Zonder dat zij en haar vrienden al dagen eerder tolken, treinen en speciale zitplaatsen moeten plannen.

Beeld Eva Westerhoff: © Annelien Nijland